Zaskakująca konkluzja po seansie: spodziewałem się ramotki, przez którą trudno przebrnąć, tymczasem dostałem rasowy melodramat na poziomie ówczesnych produkcji amerykańskich, lepszy w odbiorze niż późniejsze EPITAFIUM DLA BARBARY RADZIWIŁŁÓWNY. Zresztą większość powojennych produkcji historycznych made in Poland grzeszy nadęciem, aktorzy w kostiumach z epoki czują się nieswojo i deklamują swe kwestie nadto uroczyście. Zupełnie inaczej prezentuje się film Józefa Lejtesa, świeży, zabawny i wzruszający pomimo upływu lat... Kluczem do sukcesu było uwspółcześnienie znanych z historii postaci. Pomimo renesansowych kostiumów zachowują się naturalnie: żartują, droczą się ze sobą, uwodzą, wyznają miłość, kłócą.... Bynajmniej nie przypominają kukieł z lamusa odległej przeszłości!

Jako Barbarę oglądamy Jadwigę Smosarską, najsłynniejszą aktorkę międzywojnia. Co prawda autentyczna ukochana Zygmunta Augusta była blondynką, ale to szczegół (również Anna Dymna w późniejszym filmie nie uznała za stosowne się przefarbować). Wypada oczywiście bardzo dobrze, choć reprezentuje niemodny dziś typ urody. Może jednak wkrótce wróci moda na retro i z powrotem będziemy do niej wzdychać? Prawdziwym zaskoczeniem była natomiast dla mnie Witold Zacharewicz jako Zygmunt II August. Nie spodziewałem się fircyka z kozią bródką i szelmowskim błyskiem w oku! Jak widać, nasi królowie nie musieli być aż tak poważni, jak tego chciał Matejko. Świetna jest również Leokadia Pancewiczowa jako Królowa Bona. Film przedstawia jej czarną legendę, spodziewajmy się więc po niej wszystkiego, co najgorsze!

Podsumowując: kolejny kandydat do wznowienia, może nawet ponownego wprowadzenia do kin. Od pewnego czasu ponownie docenia się melodramaty, a w kinie polskim BARBARA nie ma praktycznie konkurencji. Może poza przedwojennym ZNACHOREM, zrealizowanym zaledwie rok później...